Dit is een verhaal voor de doemdenker-in-opleiding. Voor diegene die zich buitengesloten voelt uit de wat-als-wind. Lees en leer, want in ieder van ons schuilt een doemdenker. En wie er niet voor uitkomt, zal tussen de lijnen verdwijnen en unieke connecties mislopen.
Mijn moeder toonde me recent een blauwe plek bij haar hals. Ze hoefde geen woord te zeggen; één blik in haar ogen transporteerde mij regelrecht haar brein in, waar code rood afgeroepen was. Angst draaide paniekerig aan de knoppen. Ze zag zichzelf al in een dokterspraktijk, wachtend op de verwoestende diagnose. “Mama, dat is geen kanker”, onderbrak ik. Een kleine grijns, een oogrol. Ze wist hoe irrationeel het was. En toch – wat als?
Zo leeft niet alleen mijn moeder, maar ook ik, voortdurend balancerend op de rand van wat-als en wat-als-niet. Mijn hoofd is een eindeloze kettingreactie van rampscenario’s. Eén gedachte trekt een tweede mee, die zich vertakt in drie nieuwe, die zich blijven splitsen tot er geen ruimte meer overblijft. En dan: paniek. Even in- en uitademen. Mindfulness. Komaan mindfulness, waarom krijg je mijn mind niet mindful?! Dan maar een kalmerende mantra: ik ben een blaadje dat rustig op het water drijft. Maar mijn blaadje wordt meteen meegesleurd in een storm en verdrinkt. Hopeloos ben ik op zoek naar een reddende engel die mijn irrationele uitbarsting kan kalmeren. Google misschien? Nee, foute boel. Dat is een platform des duivels. Toch kan ik het niet laten: ‘wat zijn de symptomen van een hartaanval?’’
Twee generaties doemdenken
Mijn moeder komt binnen; ik ben betrapt. Daar staan we dan, moeder en dochter, twee generaties doemdenkers die meer vertrouwen hebben in een zoekmachine dan in een dokter die negen jaar gestudeerd heeft. Nog geen uur geleden was zij er heilig van overtuigd dat ze terminaal ziek was, en nu zitten we hier wéér.
Toch gaat de storm in mijn hoofd plots liggen. Niet door mindfulness, niet door een mantra, maar door haar aanwezigheid. Het is daar, in het epicentrum van ons collectieve doemdenken, dat er iets onverwachts gebeurt. We begrijpen elkaar zonder woorden. Gewoon, in de irrationaliteit van ons zijn. Misschien is zij mijn reddende engel? Ja. We zijn twee flipkonijnen, verbonden door een doemband.
