De wereld is naar de kloten. Chaos groeit met de dag. Iedereen heeft zich bij een haatclub aangesloten, de donkere wolken kleven permanent aan de lucht als in een classicistisch schilderij, de aarde is één groot industrieterrein, en niemand is nog veilig op straat. Uiteindelijk eindigt alles met een geavanceerde atoombom die de aarde wist uit het zonnestelsel. De wereld is simpelweg naar de kloten.
Cynisme schijnt de nieuwe norm te zijn, zowel tegenover de politiek en maatschappij, als tegenover elkaar. Dat lijkt me ook niet zo vreemd. Wanneer we onze nieuwsapps openen, scrollen we langs oorlogen en moorden alsof het rubrieken zijn. Niets verrast ons nog. Zo hoort dat eenmaal in de wereld van vandaag. Slecht nieuws is zo alledaags dat cynisme automatisch volgt. Ik noem het: auto-cynisme.
Is auto-cynisme een beschermingsmechanisme tegen alle horrorverhalen die vandaag non-fictie blijken te zijn? Is de wereld echt zo akelig geworden dat cynisme de enige gepaste houding lijkt te zijn?
Auto-cynisme is een houding die steeds meer mensen vandaag aannemen. Is het een beschermingsmechanisme tegen alle horrorverhalen die vandaag non-fictie blijken te zijn? Is de wereld echt zo akelig geworden dat cynisme de enige gepaste houding lijkt te zijn? Ik weet het antwoord ook niet, maar ik merk dat er langzaam een cynisch stemmetje in mij groeit. Die stem behoort toe aan een opaatje, verzuurd door de dingen die hij heeft meegemaakt. Hij heeft een luide stem, en of je het nu wilt of niet: hij zal gehoord worden. Soms denk ik dat het beter zou zijn als ik me van hem verlos; de stekker eruit trek. Maar wie kan dat over z’n hart halen? Hij is een deel van mijn leven. Bovendien heeft hij een punt.
Dus leven we zo verder. We argwanen mensen op de tram, gaan niet meer stemmen, en roken een extra sigaret. Wat maakt het nog uit? Je m’en fous. Opa beschermt ons tegen mogelijke teleurstellingen. Hij klopt ons op de schouder en zegt: wat had je dan verwacht? Had ik je niet gewaarschuwd? Auto-cynisme is comfortabel en veilig op een sombere manier: het maakt alles vlak.
Toch geloof ik dat auto-cynisme maar een tussenstop is. Het is slechts één van de acht stappen om van de fles af te geraken; één van de treinhaltes vooraleer je op je eindbestemming aankomt. Daarom is het belangrijk om te blijven hopen. Je hoeft opa niet van het leven te beroven. Je kan ook simpelweg gedag zeggen en doorgaan. Terugkeren kan altijd. Hij zal er altijd zijn wanneer je de bescherming kan gebruiken. Je hoeft alleen maar op bezoek te gaan, zolang je na de koffie maar terug huiswaarts keert.
Dag opa, tot volgende keer.
