Junior Journalist is de grootste schrijfwedstrijd voor scholieren uit Vlaanderen en Brussel en wordt jaarlijks georganiseerd door het Davidsfonds. Leeringen van het vijfde leerjaar tot en met het laatste middelbaar kunnen deelnemen. Tijdens het schooljaar 2024-2025 was het thema: ‘Feest!’ Mona Snauwaert van de Bovenbouw Maricolen in Maldegem werd de winnaar in reeks 3 (tweede graad secundair onderwijs) waar de opdracht was om een interview te doen.
Dit is een fictief interview
Van ‘profiterende migrant’ tot één van de geliefdste figuren onder de menigte. In dit interview worden we meegenomen naar het leven van Rafi Qasim, de huidige Prins Carnaval van Aalst.
Kunt u uzelf even voorstellen?
Rafi Qasim: “Zeker. Mijn naam is Rafi Qasim, ik ben 32 en hou enorm van … carnaval. Het is dan ook een enorme eer om mijzelf Prins Carnaval van Aalst te mogen noemen. Ik ben geboren in Gaza, maar ben zeventien jaar geleden samen met mijn moeder hier in Aalst komen wonen. In 2020 kreeg ik een zoontje, Yusuf.”
Hoe zag uw leven eruit voor u naar België kwam?
“Mijn leven bestond vooral uit het trekken van plaats naar plaats in de hoop op een stabiel leven. Ik werd geboren op 12 september 1992 in het Palestijnse dorpje Al Bayuk. De levensomstandigheden daar waren echter niet veilig. Het tot op de dag van vandaag actieve Israëlisch-Palestijnse conflict zorgde voor rellen en bomaanslagen die vele levens eisten. Eén van deze aanslagen kostte ook mijn eigen vader, Yusuf Qasim, het leven. Destijds was ik vier. Ik herinner mij niet veel over mijn vader, maar hij was een goed mens en geliefd in ons dorp.”
“Kort na deze gebeurtenis vluchtten mijn moeder en ik weg. Samen met anderen uit ons dorp lieten we alles wat we kenden achter en werden we vervoerd naar een vluchtelingenkamp aan de Zuid-Italiaanse kust. De tocht van Palestina naar Italië was een gevaarlijke, en kostte enkele dorpelingen het leven. We verbleven drie jaar lang in dat kamp.”
“Op mijn achtste trok mijn moeder samen met mij verder Europa binnen in de hoop mij een beter leven te kunnen geven. We kwamen in Frankrijk terecht. Hier woonden we enkele jaren in een sociale woning. Ik ging er naar school en had vrienden, mijn moeder werkte in de lokale supermarkt. Ze slaagde er echter niet in om een Frans paspoort te verkrijgen. We verhuisden nogmaals, dit keer naar België.”
Wat was uw eerste kennismaking met carnaval?
“Ik kwam voor het eerst écht in contact met carnaval tijdens mijn derde jaar in België. Ik was achttien. Elke dinsdag- en donderdagavond volgde ik Nederlandse les. Vanwege mijn origine werd ik vaak uitgescholden op straat. Hier had ik het lastig mee. De taalles was op dat moment een veilige plek voor mij. Iedereen kwam uit verschillende regio’s en culturen. Ik keek altijd uit naar de gesprekken die we er voerden.”
“In februari stuitten we op het onderwerp carnaval. Carnaval was voor mij een erg abstract idee, iets wat je op tv zag misschien? Een feest waar iedereen zichzelf vrijwillig voor schut zette? De gesprekken maakten me er echter nieuwsgierig naar.”
“Mijn eerste carnaval herinner ik mij nog goed, mijn moeder had verscheidene lappen stof aan elkaar genaaid tot een soort van omajurk. Samen met enkele vrienden van de taalschool hadden we besloten om naar de Grote Markt van Aalst te gaan om te feesten. Het was fantastisch. Ik voelde me voor het eerst echt thuis in België. Diezelfde avond besloot ik dat ik dat gevoel van toebehoren wou delen met anderen. Al ben je nu autochtoon of allochtoon, iedereen verdient toch een reden om te vieren?”
Was dat het moment waarop je Prins Carnaval wou worden?
“Op een manier wel, maar mijn doel was en is tot op de dag van vandaag enkel om mensen blij maken. Het jaar na mijn eerste carnaval sloot ik me aan bij het organiseren van carnaval in de stad. Op deze wijze voelde ik mij een waarlijk deel van het feest. Zo kon ik de vreugde die ik ervoer door carnaval verspreiden doorheen Aalst.”
“Ik ontmoette mijn lieftallige vrouw later op een carnavalscomité, en in 2020 gaf ze mij een prachtig zoontje. We noemden hem naar mijn vader, Yusuf.
Vorig jaar werd ik aangesteld als Prins Carnaval, Het was werkelijk een droom die uitkwam. Het was dan ook een enorme moeite om het een geheim te houden tot de proclamatie. (Rafi lacht) Uiteindelijk werd carnaval de sleutel tot integratie voor mij.”
Wilt u tot slot nog iets meedelen aan zij die er ook van dromen Prins Carnaval te worden?
“Prins Carnaval zijn betekent voor mij anderen blij maken door zelf blij te zijn. Mijn advies; gewoon je best doen en er volledig voor gaan. Al ben je nu autochtoon of allochtoon, man of vrouw, oud of jong. Wanneer je je ergens voor inzet met volle oprechtheid, dan zal die inzet nooit verloren gaan. Dit geldt voor iedereen die zijn dromen wil najagen of gewoon wil doen wat hij graag doet. Ik geloof in jullie, succes!”
© 2025 StampMedia / Mona Snauwaert
Deelnemen aan de volgende editie van Junior Journalist? Ook in het schooljaar 2025-2026 vindt de schrijfwedstrijd plaats in heel Vlaanderen en Brussel. Het thema is dit keer ‘Is dat echt?’ Meer info vind je hier.
