In twee verschillende nieuwsverhalen zag Noura Kaddaoui een rode draad van hoe vrouwen nog altijd discriminerend, vrouwonvriendelijk en zelfs crimineel worden behandeld.
Ik sla de krant open en al snel wordt duidelijk dat berichten over seksisme en grensoverschrijdend gedrag niet ver te zoeken zijn. Zo lees ik in The Guardian en De Morgen over het fenomeen ‘bro-coding’ op Linkedin. De term verwijst naar mannelijk gecodeerde taal op het platform. Met woorden als ‘strategisch’ en ‘leider’ proberen vrouwen dezelfde zichtbaarheid te krijgen als hun mannelijke tegenhangers door hun profiel bewust stoerder of assertiever te laten klinken.
De Amerikaanse communicatiestrateeg Megan Cornish besloot dat mechanisme zelf te onderzoeken. Ze vroeg ChatGPT om haar eerdere posts te herschrijven in meer mannelijker gecodeerde taal en verving haar voornaamwoorden door he/him. Het effect was opvallend: volgens haar steeg haar bereik in één week tijd met 415 procent.
Bias
Opnieuw wordt duidelijk hoe zelfs een platform dat je als relatief neutraal zou verwachten, doordrongen kan zijn van een vrouwonvriendelijke bias. Wat zegt het over onze digitale wereld wanneer vrouwen hun taal, toon en zelfs identiteit moeten aanpassen om hetzelfde bereik te krijgen als mannen?
Hoe authentiek je als vrouw ook probeert te zijn, het voelt alsof je jezelf steeds opnieuw moet bewijzen om even deskundig gezien te worden als een man
Het is opnieuw een subtiele manier waarop vrouwen het zwijgen wordt opgelegd. Deze keer niet door openlijke discriminatie, maar door een algoritme. En het wringt. Hoe authentiek je als vrouw ook probeert te zijn, het voelt alsof je jezelf steeds opnieuw moet bewijzen om even deskundig gezien te worden als een man. Dat een kleine verschuiving in taal of zelfs een mannelijk profiel ineens wél deuren opent, en dat in 2025, maakt het des te confronterender.
De kwetsbaarheid van de onderzoeksstoel
Ik blader verder door de krant en stuit op de getuigenissen van zeven vrouwen over grensoverschrijdend gedrag door dezelfde gynaecoloog. Intussen blijven extra getuigenissen binnenstromen. De zelfverklaarde ‘wereldautoriteit’ in de gynaecologie zou patiënten ongepast hebben aangeraakt. Zo gaf hij vrouwen een klap op de billen om aan te duiden dat het onderzoek afgelopen was en hield hij hen bij de heupen vast zodat ze zich niet konden verweren, zelfs wanneer zij herhaaldelijk vroegen om te stoppen. De arts in kwestie lijkt al jaren buiten schot te blijven.
Als vrouw worden we vaak aangeleerd om ongepaste opmerkingen en handelingen te minimaliseren
We leven in een cultuur waarin we als vrouw vaak worden aangeleerd om ongepaste opmerkingen en handelingen te minimaliseren. Van jongs af aan leren we om niet te veel te klagen en vooral niemand tot last te zijn, zelfs wanneer onze eigen grenzen overschreden worden.
In de (gynaecologische) zorg weegt zo’n grensoverschrijding nog zwaarder. Het is een omgeving waarin je volledig moet kunnen vertrouwen op professioneel en respectvol handelen. Wanneer een zorgverlener dat vertrouwen misbruikt, raakt dat niet alleen je lichamelijke integriteit, maar ook het bredere vertrouwen in de medische zorg. Eén vrouw getuigde zelfs dat ze, ondanks aanhoudende lichamelijke klachten, niet meer durfde terug te gaan.
Als vrouw voel ik een knoop in mijn maag als ik dit lees. Ik herken dat ongemakkelijke moment waarop je je lichaam bij een dokter die je nauwelijks kent, moet toevertrouwen. Het besef dat die kwetsbaarheid misbruikt kan worden, is beangstigend.
En eerlijk, door verhalen als deze merk ik dat die angst regelmatig bij mij opduikt. Zeker wanneer het om een mannelijke arts gaat. Je probeert rationeel te blijven, maar ergens klinkt toch die kleine stem die vraagt: “Ben ik hier wel veilig?” Die twijfel kan zo groot worden dat je de zorg die je nodig hebt liever uitstelt. Het idee dat misbruik niet alleen vrouwen beschadigt, maar hen zelfs weghoudt van medische hulp, maakt dit alles des te schrijnender. Dat zou geen enkele vrouw ooit mogen overkomen en toch gebeurt het.
