Achter gesloten deuren en op anonieme online platforms groeit een stille groep: studentes uit Charleroi die hun studie proberen te bekostigen via sekswerk. Het gaat vaak om jongeren met een kwetsbare thuissituatie, zonder vangnet. Vaak dragen ze een dubbele last: financiële druk én geheimhouding van hun dubbelleven uit schaamte of angst. "Ik ben zo bang dat iemand erachter komt. Elke keer als mijn telefoon trilt, denk ik: iemand heeft me gezien."
Het leven wordt duurder, zeker voor studenten die geen of weinig ouderlijke steun krijgen. Om snel aan geld te geraken, kiezen jonge vrouwen steeds vaker online sekswerk. Hoewel het aantal student-sekswerkers toeneemt, blijft de groep grotendeels onzichtbaar. Hulpverleners komen meestal pas met deze jongeren in contact als er iets ernstig misloopt: psychisch, medisch of sociaal, zegt Louison Stevens van de organisatie Entre 2 Wallonie, een ondersteunings- en zorgorganisatie voor mensen die betrokken zijn bij prostitutie. “Zelfs dan voelen ze zich vaak niet veilig genoeg om open te zijn over hun situatie, en de drempel voor online sekswerk is laag. Via sugar dating-sites of andere platforms gaat het vaak heel snel.”
De angst voor stigmatisering is groot, en die angst is niet ongegrond. Studentes die sekswerk doen, leven in een constante tweestrijd. Ze proberen hun studie vol te houden, terwijl ze hun bijverdienste geheimhouden voor familie, vrienden en zelfs hulpverleners. Bo* (21), een jonge vrouw uit Charleroi die in Brussel woont en studeert, houdt haar job ook geheim. “Niemand weet dat ik sekswerk doe. Ik zeg altijd dat ik in een bar werk, zelfs mijn beste vriendin gelooft dat.” Bo ontvangt zo’n twee keer per week klanten op haar kot.
Bo groeide op in een gezin die het financieel niet zo breed had. “Mijn moeder is alleenstaande. Ze heeft een zware depressie, en werkt dus niet. Sinds mijn zestiende zorg ik voor mijn broer en zus. Toen ik op kot ging in Brussel om te studeren, wist ik dat ik alles zelf zou moeten betalen.”
“Ik zag op Tiktok dat meisjes met Onlyfans of privéafspraken veel verdienen. Eerst vond ik dat verkeerd, maar al snel dacht ik: wat moet ik anders doen?” – Bo (student en sekswerker)
Om haar studies te bekostigen, deed ze eerst een studentenjob in de horeca, maar dat bracht haar maar zo’n 400 euro per maand op – niet genoeg om haar huur, schoolboeken en eten te kopen. “Ik zag op Tiktok dat meisjes met Onlyfans of privéafspraken veel meer verdienen. Eerst vond ik dat verkeerd, maar al snel dacht ik: wat moet ik anders doen?”
Angst en wantrouwen
In het begin had Bo een groot schuldgevoel. “Mijn eerste klant heb ik bijna drie keer afgebeld. Maar ik had honger en de huur moest betaald worden.” Haar dubbelleven houdt ze dan ook strikt geheim. “Mijn familie zou dat nooit begrijpen. Seks is thuis taboe, mijn moeder zou me een slet vinden. Ik ben heel bang dat iemand erachter komt. Elke keer als mijn telefoon trilt, denk ik: ze weten het. Iemand heeft me gezien.”
Bij haar klanten voelt ze zich meestal wel veilig, zegt Bo. “Ik kies mijn klanten via een tussenpersoon en gebruik altijd een condoom. Maar ik weet dat als er iets fout loopt, ik bij niemand terecht kan.” Toch is niet altijd zo geweest. Bo werd een keer mishandeld door een klant. Toen ze naar de politie stapte, werd ze niet serieus genomen. ‘Waarom kom je klagen? Je hebt er zelf voor gekozen’, kreeg ze te horen. “Zulke reacties maken het vertrouwen in instanties kapot.”
Kwetsbaarheid en uitbuiting
Hulporganisaties proberen via ‘virtuele maraudes’ (cfr. actief contact zoeken op websites) deze jongeren te bereiken. Maar veel van die platforms zijn betalend, waardoor hulpverleners net diegenen niet kunnen bereiken die het hardst steun nodig hebben. Ook binnen de zorgsector krijgen studentes niet altijd de juiste hulp, volgens Stevens. “Sommige artsen maken ongepaste opmerkingen, of proberen zelfs sekswerk te kopen van hun patiëntes. Dan haken de meisjes volledig af.”
De combinatie van financiële druk, sociale isolatie en stigmatisering maakt deze groep extra kwetsbaar voor uitbuiting, gaat Stevens verder. “Mensenhandelaars en pooiers maken misbruik van de precaire situatie van jonge vrouwen. Door digitalisering is het bovendien moeilijker geworden om uitbuiting te signaleren en aan te pakken. Gespecialiseerde politieteams zijn zwaar onderbemand, waardoor mensenhandel steeds vaker onder de radar blijft.”
“Deze jongeren kiezen niet voor prostitutie uit gemak, het is een overlevingsstrategie” – Louison Stevens (hulpverlener Entre 2 Wallonie)
Volgens Stevens en de andere hulpverleners van Entre 2 Wallonie is het vooral belangrijk dat deze jongeren respect, erkenning en veilige plekken krijgen. Want sekswerk is in België legaal, ook voor studenten, zolang het vrijwillig gebeurt. Hulp moet er zijn zonder oordeel, en informatie moet jongeren op een toegankelijke en duidelijke manier bereiken. “Maar daarvoor zijn meer middelen nodig dan nu beschikbaar zijn”, benadrukt Stevens. “Deze jongeren kiezen niet uit luxe of gemak voor prostitutie, het is eerder een overlevingsstrategie. Ze hebben recht op bescherming en zorg, net als iedereen. Het is hoog tijd dat we het taboe doorbreken.”
*Omwille van de gevoeligheid van het onderwerp, en om de identiteit van de geïnterviewde te beschermen, wordt in dit artikel een schuilnaam gebruikt.
