Rhinos Are People Too is een Indie/Post-whatever band afkomstig uit Peer. De band bestaat uit Pieter-Jan (vocals, gitaar), Tim (gitaar, allerlei), Ewout (bass, piano, synths), Pieter (drums), Loes (vocals) en Hendrik De Neushoorn (mascotte). “Af en toe worden we live vergezeld door Christophe Vandewoude van Isbells/Pilod of Bert Vliegen, van o.m. Horses. We durven al eens partijen verzinnen waarvoor we geen handen vrij hebben - zij helpen ons dan uit de nood”, lacht Loes.
In de Hasseltse Muziekodroom verzorgden zij onlangs het voorprogramma van de Amerikaanse formatie Ava Luna. Een ideale gelegenheid om hen te strikken voor een interview.
Spelen jullie al lang samen?
Pieter-Jan: De band bestaat nu zo’n 3 jaar, denk ik. Voor we plots geselecteerd werden voor ‘De Nieuwe Lichting’, was Rhinos Are People Too eigenlijk vooral een studioproject. Of eerlijker: een uitvlucht om een hoop herrie te maken (lacht). Aanvankelijk waren we immers meer bezig met ongezonde dosissen fuzz/reverb ter eigen vermaak. We hadden op dat moment zelfs al even geen drummer meer, dus vroeg ik aan Pieter of hij zin had om even in te vallen voor de livesessie. Hij is daarna blijven plakken en sindsdien is de samenstelling niet echt meer veranderd.
Hoe komen jullie aan die vreemde naam?
Loes: Die hebben we te danken aan PJ. Niemand weet wat er zich precies afspeelt in zijn hersenkronkels.
Hoe zou je de Rhinos-sound omschrijven?
Pieter-Jan: Die bestaat niet. We zijn nog een jonge band, het cliché wil dat die vaak nog op zoek zijn naar een eigen identiteit. Wij bevestigen die regel zonder daarvoor de uitzondering te zijn. Ik hoop dat we op de EP een mooi beeld gaan kunnen scheppen van de richting die we uit willen - funky zal het waarschijnlijk niet worden.
Naar welke bands kijken jullie zelf op?
Pieter-Jan: Ik luister zelf veel naar groepen zoals The National, Grizzly Bear, Sigur Rós, My Bloody Valentine,... Natuurlijk heeft iedereen binnen de band wel z’n eigen smaak. Ik betrap Loes bijvoorbeeld wel eens terwijl ze luidkeels aan het meebrullen is met Ellie Goulding. Ook jazz vind ik wel te pruimen, wat Miles Davis bijvoorbeeld. In België vind ik vooral Amatorski en Yuko zeer straf.
Schuilt er eigenlijk een diepgaandere betekenis achter jullie clip voor de single ‘Pelkuri’?
Loes: Niet echt. We hadden niet meteen aan een clip gedacht voor de release daarvan, door tijdsgebrek hebben we dus maar voor een lyric video gekozen. Vuilniszak, zwarte verf, camera,…: klaar. We hebben wel al met het idee gespeeld om een kortfilm te maken, opgedeeld in hoofdstukken per nummer op de EP. Als iemand nu plots enthousiast wordt, u kan ons bereiken op rhinos.people.too.are [at] gmail.comtarget="_blank"!
Wanneer kunnen we jullie eerste langspeler verwachten?
Loes: We hadden eigenlijk een EP beloofd voor de lente, maar er waren wat problemen met de opnames. Gezien PJ zijn wispelturigheid hebben we de release ervan uitgesteld naar de herfstperiode. Het is ons eerste visitekaartje, we willen zeker onze tijd nemen om iets af te leveren waar we allemaal hopelijk wel een tijdje achter kunnen blijven staan.
Wat zijn jullie toekomstplannen? Dromen is toegelaten.
Pieter-Jan: Rentenieren op Bora Bora is nog steeds een droom (knipoogt). Maar tot onze cashflow dat toelaat, zien we het wel zitten om eens Europees te toeren, de grote zomerfestivals af te schuimen, een full album op te nemen, een volle baard te laten staan, het voorprogramma te doen van The National, 6 kinderen te adopteren en hen trainen als Power Rangers,… Gelukkig zijn!
© 2014 – StampMedia – Jill Delsaux
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad op 02/06/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door hbvl.be op 02/06/2014
