"Het misbruik en de controle die mijn vader over me had, werden een gewoonte. Ik zag geen uitweg meer"

Juna (19)

“Omdat mijn vader drugsverlaafd was, had ik geen band met hem. Daarom hechtte ik me meteen aan mijn stiefvader toen hij in mijn leven kwam, maar daar maakte hij misbruik van. Ik was drie jaar oud. Drie tot vier keer werd ik seksueel misbruikt door hem. Het begon heel onschuldig. 'Spelen met elkaar’, noemde hij het: aanranding op een spelende manier, eigenlijk, en later ook verkrachting. Ik herinner me dat ik ’s nachts soms wakker werd met mijn stiefvader masturberend langs me in bed.”

“Op mijn dertiende vertelde ik alles aan mijn oudere zus. Diezelfde dag legde zij een klacht neer. Mijn moeder had het misbruik nooit opgemerkt omdat ze door haar werk niet veel thuis was, maar ook zij geloofde me meteen. Bij een huiszoeking werd beeldmateriaal gevonden waaruit bleek dat niet alleen ik, maar ook andere kinderen, misbruikt werden door mijn stiefvader. Ik schrok toen ik de beelden zag tijdens een verhoor. In mijn hoofd was dat niet hetzelfde als wat ik had meegemaakt, het was pijnlijk om te zien. Drie maanden nadat mijn stiefvader werd opgepakt, pleegde hij zelfmoord in de gevangenis.”

“Wat ik heb meegemaakt heeft, bewust en onbewust, een grote impact op mijn leven. Ik heb me altijd afgevraagd wat er door het hoofd van mijn stiefvader ging, waarom daders van kindermisbruik doen wat ze doen. Daarom studeer ik criminologie: om later aan de slag gaan in de forensische psychiatrie. Wie weet kan ik op die manier antwoorden vinden op de vragen die ik tot vandaag nog heb.”

Yasmina (18)

“Ik dacht altijd dat het gedrag van mijn moeder en stiefvader normaal was. Ik werd geslagen voor de kleinste dingen, als ik naar badkamer ging bijvoorbeeld, dus poetste ik mijn tanden maar uit het dakraam. Buitengaan mocht ik niet. Deed ik dat toch, belden mijn ouders de hele tijd op en kwamen ze me achterna met de auto. Ik werd in het openbaar uitgescholden voor slet en hoer, ze zeiden zelfs ooit dat ze hoopten dat ik verkracht werd. Het gevoel dat je krijgt als je ouders zoiets tegen je zeggen, is onbeschrijflijk.”

“Voor een lange tijd heb ik proberen zwijgen, maar daar ging ik aan kapot. Toen ik in het eerste middelbaar zat, ging het zo ver dat mijn moeder – na slaan en trekken aan mijn haren – haar lichaam op mijn keel legde, waardoor ik geen adem meer kreeg. ‘Wacht maar tot je stiefvader thuiskomt’, zei ze. Angst schoot door mijn lichaam, ik kreeg een paniekaanval, en liep zonder schoenen naar het politiekantoor. Nadat ik daar mijn verhaal deed, werd ik naar het spoed gebracht. Even later stond mijn moeder aan mijn ziekenhuisbed. Door wie of waarom ze op de hoogte werd gebracht, weet ik niet. Ze schold me uit en bedreigde me met de dood. Ik was zo bang. Dat mijn ouders hiervan zouden weten, was het laatste dat ik wou.”

“Ik had het idee dat ik altijd in fout was. Ik had zelfmoordgedachten en deed mezelf pijn. Maar uit angst voor mijn ouders, zocht ik zelf geen hulp meer. Zelfs chatten met hulplijnen deed ik niet, mijn ouders keken elke dag mijn gsm na. Gelukkig kon ik tijdens schooluren terecht bij het Jongeren Adviescentrum (JAC), nadat de moeder van mijn zus haar vriend een afspraak voor me maakte. Acht maanden geleden ben ik uit huis geplaatst, sindsdien woon ik bij mijn vriend en zijn ouders.”

“Het misbruik en de controle die mijn vader had over me had, waren een gewoonte geworden. Ik zag geen uitweg meer. Om de zes tot twaalf maanden drogeerde hij me om me seksueel te misbruiken. Hij deed het slaapmiddel zolpidem in mijn thee. Soms denk ik dat het zo beter was, daardoor herinnerde ik me er minder van. Maar omdat het niet vaak gebeurde, kon ik niet altijd op mijn hoede zijn.”

“Toen ik in het middelbaar zat, hing mijn vader camera’s op in mijn kamer om me in de gaten te houden. Mijn vriendinnen hadden een sociaal leven, mij werd dat allemaal ontnomen. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik naar vrijheid snakte, maar daar was geen ruimte voor. Dat frustreerde mij, en had invloed op mijn schoolresultaten en mijn vertrouwen in de volwassenen in mijn leven.”

“Op mijn twaalfde vertelde ik alles aan mijn vier jaar jongere broer. Ook hij was slachtoffer, van fysiek geweld. Hij had vaak een vermoeden dat ik misbruikt werd, maar zweeg uit angst. Zeven jaar later vertelde hij alles aan onze moeder, toen onze vader op reis was voor zijn werk.  Zij geloofde ons meteen, en bracht me naar het politiekantoor. Toen ik daar voor het eerst mijn verhaal deed, voelde ik me niet begrepen. Vragen werden op me afgevuurd, ik kreeg nauwelijks de kans om na te denken, en soms wist ik niet wat te antwoorden. Maar mijn moeder wilde er alles aan doen om ervoor te zorgen dat mijn vader werd opgepakt. Uiteindelijk werd hij op zijn terugreis gearresteerd op de luchthaven van Zaventem. Hij kreeg een gevangenisstraf, maar kwam na zo’n twee jaar weer vrij. Nadat hij was opgepakt, heb ik hem nog twee keer gezien in de rechtbank, nadien nooit meer.”