Mohamed Barrie en Xenia
Mohamed Barrie en Xenia

Ik neem de tram samen met Xenia. Onze rit start aan halte Burgermeester Nolf in Merksem. Xenia is gearriveerd op haar fiets, die mooi samengaat met haar outfit. “Ik ben bang dat ze hem gaan stelen,” zegt ze, “want hij valt hard op.” Wat volgt is een hilarische uitwisseling over al die keren dat onze fietsen werden gestolen - ook dat maakt deel uit van wonen in ‘t stad. Eenmaal in de tram vertelt ze verhalen over haar dagen op pleinen, over haar vrienden, … We passeren de haltes Astrid, Centraal en zelfs Singel. Een hele toer op tram twee. Haar verhalen laten me achter met de volgende woorden…

Tramdeuren gaan open en toe.

Aan welke halte stappen we af? Die bij de bomen met lange wortels? Of is onze next stop Al Hoceima? Wortels in Al Hoceima, wortels in ‘t stad, wie doet ons dat na? Verstevigd doorheen lagen van zijn, vinden we kracht in alle wortels die ons maken tot wie we zijn. Zedde van ‘t stad of hedde wortels over ’t water? Allemaal zijn we kinderen van onze ouders, op de wereld gezet, ergens geland, zonder dat we daar zelf een keuze in hadden, toch niet zoals we kiezen om tram 2 te nemen naar onze bestemming.

Wat de toekomst brengt, weten we meestal niet. We weten wel aan welke haltes we moeten afstappen, of als we plots beseffen dat we zonder ticket reizen, dat we snel moeten wegwezen! Het vooruitzicht op controles maakt een rit  toch wat spannender. Zijn we ooit wel klaar voor de next step? Op de tonen van muziek zullen we alle problemen te boven komen, want voor ieder moment in je leven is er een bijhorende tune, voor iedere emotie schreef een artiest een tekst die verwoordt wat wij voelen. ‘Complicated’ van Avril als we het niet weten, ‘Renegades’ van X Ambassedors als we gelukkig zijn. Op zolder of in versleten dozen in de caravan van Xenia’s grootouders liggen schatten verborgen in de vorm van oude cassettes.

Het beeld dat anderen van ons hebben, correspondeert dat ooit met hoe we onszelf zien? “Je komt erg ordelijk en gestructureerd over,” zeg ik. “Ikke? Haha,” lacht ze, “zo ben ik echt niet.”

En toch: dagelijks, als ze de tram neemt richting stad of school, zullen mensen zich afvragen wie ze is. En zal zij zich afvragen wie zij zijn. Uiteindelijk zijn we allemaal vreemden in één tram en toch familie van dezelfde tribe: tram 2 noar ’t stad.

 

Mohamed Barrie

vorige volgende