Op veertienjarige leeftijd vluchtte Asadullah uit Afghanistan. Zijn vader was soldaat, maar toen de taliban het land binnentrok, verdween hij spoorloos. Dit bracht het hele gezin in gevaar. De taliban stuurde dreigende berichten en eisten te weten waar zijn vader was. Omdat niemand daar antwoord op kon geven, richtten ze hun aandacht op de zonen van de soldaat. Asadullah en zijn oudere broer moesten het land ontvluchten. Op aandringen van hun moeder vertrokken ze zonder haar.
In de reeks ‘Nieuwe thuis, nieuwe stem’ maken studenten Journalistiek van PXL Hogeschool in Hasselt in opdracht van StampMedia een portret van een jongere met een migratieverhaal of – achtergrond die een inspirerend verhaal heeft. Lees alle verhalen hier.
“Van Afghanistan vluchtte ik naar Iran, daar bleef ik een paar maanden, maar lukte het niet om te blijven”, vertelt hij Asadullah. Van Iran naar Pakistan, van Pakistan naar Turkije, van Turkije naar Griekenland … “Ik moest verder trekken en vooral rustig blijven. Ik wist niet waar ik naar toe moest, dus panikeren had toch geen nut”, legt hij uit. Samen met zijn broer legde Assadullah een lange reis af, maar hij belandt alleen in België. Asadullah vertelt bedrukt: “Ondertussen had ik geen contact meer met mijn familie. Mijn broer is tijdens onze reis in Pakistan gevangen genomen. Mijn mama hoorde ik slechts af en toe.”
Meer dan alleen een jeugdbeweging
Na zijn aankomst in België vond Asadullah snel ondersteuning via een gastgezin dat hij leerde kennen via het asielcentrum. Dankzij hun hulp sloot hij zich aan bij de scouts van Ranst, waar hij niet alleen de taal onder de knie kreeg, maar ook hechte vriendschappen opbouwde. De scouts groeide uit tot een belangrijke steun in zijn leven. Toen zijn asielaanvraag behandeld werd, stonden ze aan zijn zijde: ze schreven brieven, maakten tekeningen en waren aanwezig in de rechtbank om hem te steunen. Zijn dankbaarheid toonde hij door een feest te organiseren met traditioneel Afghaans eten.
“Intussen heb ik de Belgische cultuur echt overgenomen. De Afghaanse cultuur speelt nog maar een heel kleine rol in mijn leven”
Vandaag is Asadullah zelf leider bij de scouts. Hij versterkte het groepsgevoel binnen de leiding, ondanks dat hij van nature eerder stil is. Lotte Naegels, medeleiding, vertelt dat hij in het begin vooral goed contact had met de kinderen, omdat hij de taal nog leerde.
Afstand van het verleden
In het begin vond Asadullah het niet gemakkelijk om Nederlands te leren, maar ook daarbij kreeg hij veel steun: van de scouts, de mensen om hem heen én via zijn studentenjob bij Nike. Die job had hij zelf gezocht, omdat hij niet wilde blijven stilzitten. Bij Nike werkt hij in een logistieke functie. ”Ik vond die job eigenlijk echt leuk”, vertelt hij trots. “Daarom heb ik al snel gevraagd of ik een vast contract kon krijgen, zodat ik mijn eigen geld kon verdienen.” Asadullah liet zijn hoofd niet hangen. Hij kreeg zijn vaste aanstelling en werkt vandaag nog altijd met veel motivatie bij Nike.
De Afghaanse cultuur verschilt sterk van die in België. “Intussen heb ik de Belgische cultuur echt overgenomen”, vertelt Asadullah, “De Afghaanse cultuur speelt nog maar een heel kleine rol in mijn leven.”
Zijn focus ligt nu volledig op een toekomst in België. Hij wil hier blijven, werken en zelfstandig in zijn eigen levensonderhoud voorzien. “Terugkeren naar Afghanistan is bijna onmogelijk”, zegt hij bedrukt. “Daar is de taliban nog overal aanwezig.” Het contact met zijn familie is intussen verwaterd. Enkel met zijn moeder heeft hij af en toe nog telefonisch contact. Van zijn broer heeft hij geen teken van leven meer gekregen nadat hij gevangen genomen werd in Pakistan.
