In 2010 vluchtte de Afghaanse Shila Lutfi met haar gezin uit Iran. Vandaag woont ze in België, studeert ze op de Hogeschool PXL en werkt bij Maasmechelen Village. Maar achter die ‘normale’ tiener schuilt een bijzonder migratieverhaal dat getuigt van doorzettingsvermogen, angst, hoop en vooral de onvoorwaardelijke liefde van ouders die alles opofferden voor hun kinderen.
In de reeks ‘Nieuwe thuis, nieuwe stem’ maken studenten Journalistiek van PXL Hogeschool in Hasselt in opdracht van StampMedia een portret van een jongere met een migratieverhaal of – achtergrond die een inspirerend verhaal heeft. Lees hier alle verhalen.
De familie van Shila Lutfi ontvluchtte Iran via Turkije. De reis verliep deels te voet en deels met een boot, richting Griekenland. Eenmaal aangekomen in Athene, werd het gezin ondergebracht in een migratiekamp. Daar verbleven ze twee jaar. “Die onzekerheid was het moeilijkste”, vertelt Lutfi. “Elke dag opnieuw wachten op nieuws, zonder enig idee of we ooit een plek zouden vinden waar we thuis konden zijn.”
In het kamp stond haar vader voor misschien wel zijn moeilijkste keuze ooit. Het gezin riskeren op een gevaarlijke boottocht naar veiligheid, of proberen genoeg geld te sparen voor een veilige vlucht met het vliegtuig. Hij koos voor het laatste. “Twee jaar lang verkocht hij illegaal sigaretten en eieren om geld te sparen. Alles zodat wij veilig konden reizen. Dat zal ik nooit vergeten”, zegt Lutfi.
Een koud welkom
In 2012 kwam de familie aan in België. Ze vestigden zich tijdelijk in Aalter, waar iemand hen begeleidde en een woning regelde. De eerste maanden waren zwaar. “De koude lucht, de taal, alles was anders. Maar de man die ons hielp, gaf me het gevoel dat dit misschien ons echte begin kon zijn.”
“Op school was ik het enige kind met een migratieachtergrond. Het leek misschien iets kleins, zoals leren eten met mes en vork, maar voor mij voelde het alsof ik telkens opnieuw moest bewijzen dat ik erbij hoorde”
Toch was het integreren niet vanzelfsprekend. “Op school was ik het enige kind met een migratieachtergrond. Het leek misschien iets kleins, zoals leren eten met mes en vork, maar voor mij voelde het alsof ik telkens opnieuw moest bewijzen dat ik erbij hoorde.” Het moeilijkste waren de blikken en het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Alsof ik voortdurend moest bewijzen dat ik net zo veel waard was.”
Een leven opgebouwd met moed
Haar moeder had het extra zwaar. In 2008 was ze bevallen van een tweeling, en in het kamp moest ze in haar eentje voor zes dochters zorgen in onmenselijke omstandigheden, terwijl haar man werkte. “Zij heeft geleden in stilte. Haar kracht heeft mij gevormd”, zegt Shila Lutfi.
Vandaag, meer dan een 12 jaar later, is er veel veranderd. Het gezin heeft de Belgische nationaliteit en bouwde stap voor stap een nieuw bestaan op. “Mijn ouders hebben alles achtergelaten en met bloed, zweet en tranen hebben ze voor ons een toekomst gebouwd.” De ouders van Lutfi hadden niets, behalve de wil om hun zes dochters een betere toekomst te geven.
Lutfi studeert nu, en combineert dat met een werkplaats in Maasmechelen Village. Ze noemt zichzelf dankbaar. “Ik weet dat ik iets moet maken van mijn leven. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn ouders. Zij hebben de basis gelegd. Nu is het aan mij om verder te bouwen.”
