Onze reporters brengen een week lang verslag uit vanop het Film Fest Gent. Peter (23) ging er kijken naar Viggo Mortensen, die zich in ‘Jauja’ de ziel uit het lijf speelt. “Mortensen draagt deze zware film met lage spektakelwaarde probleemloos op zijn schouders. Hij is de real deal.”
De titel van Lisandro Alonso’s nieuwste prent zegt een hele hoop. ‘Jauja’ is Spaans voor ‘luxe’, ‘overvloed’, ‘aards paradijs’ en ‘verhaal’: een land van melk en honing, dus. Dat een enkel woord zoveel betekenislagen heeft, moet gelden als een waarschuwing voor de kijker. Alonso is uiterst spaarzaam met verklarende dialogen (en muziek), want elk broodkruimeltje dat hij in de barre, weidse landschappen van deze film strooit, hoor je vallen.
Excursie met loverboy
Wat wij opvingen: ‘Jauja’ speelt zich af in het 19de-eeuwse Patagonia in Argentinië. De ingenieur Gunnar Dinesen (een magnifieke Viggo Mortensen) reisde daarheen vanuit Denemarken om een lokale pseudo-militair project in goede banen te leiden. Het uiteindelijke doel is het land voorbereiden op de komst van Europese kolonisatoren. Maar als bij die ruimtelijke ordening een plaatselijke inwoner of twee het loodje legt, is dat voor de militairen mooi meegenomen.
Dinesen vond het een goed idee zijn 15-jarige dochter Ingeborg (Viilbjork Agger Malling, doet dat ook niet slecht) mee te nemen naar de Zuid-Amerikaanse woestenij. Daar krijgt hij spijt van: ’s nachts glipt ze uit de tent en vlucht ze samen met haar loverboy Corto de jungle in. Hier begint een meta-roadmovie waarbij de zoektocht naar een verdwenen dochter een voorwendsel is om een steeds onzekerder individu kennis te laten maken met overweldigende en mysterieuze krachten.
Visueel vacuüm
De landschappen die Dinesen doorkruist zijn zo dramatisch leeg dat alles buitenaardse proporties lijkt aan te nemen. Niet alleen hij, ook wij voelden ons fundamenteel alleen in Alonso’s universum. Althans, tot wanneer de journalist naast ons siste dat we onze balpen gerust moesten laten.
Het visuele vacuüm dat Alonso creëert, vult zijn co-screenwriter, de dichter-duizendpoot Fabian Casas, op met symboliek en verwijzingen naar kleppers uit de literatuur. De vrouw in de grot, da’s helemaal het Orakel van Delphi. Of was het Aeneas’ Dido? Ingeborg die verdwijnt in de brousse doet dan weer denken aan Eurydice en ergens lazen wij dat de hond - een compagnon waar Ingeborg zo naar verlangt - symbool staat voor mannelijke passie.
Naast een bom van een plottwist krijg je in deze film een visie op ontluikende seksualiteit, zingeving en aantrekkingskracht van de natuur. Bovenal gaat deze film over zoeken, naar iets etherischer dan ‘algo material’, iets materieels. Wij liepen er graag in verloren.
© 2014 – StampMedia – Peter Vanwijnsberghe
Lees alle artikels over het Film Fest Gent.
Dit artikel werd gepubliceerd door Gentblogt.be op 26/10/2014
